تجربه های ماندگار در مسیر رشد انسان

هیچ تجربه ای در رشد آدمی برای همیشه در کناره نمی ماند و از یاد او زدوده نمی‌شود.

باید به خاطر بیاوریم که نزد بهنجار ترین افراد نیز موقعیت هایی خواهد بود که بدوی ترین اضطراب ها را تحریک کرده و نخستین مکانیسم های دفاعی را به کار می اندازد.

به علاوه در یک شخصیت به خوبی منسجم، تمامی مراحل رشدی حضور دارند و هیچ کدام دوپاره نشده و مورد طرد و انکار قرار نگرفته اند.

همچنین، مسلم است که بعضی از دست آوردهای ایگو در موضع پارانوئید_ اسکیزوئید، برای رشد آتی از اهمیت بسزایی برخوردارند و سنگ بنای این رشد را فراهم کرده و در بالغ ترین و منسجم ترین شخصیت ها نیز ایفای نقش می کنند.

یکی از دستاوردهای موضع پارانوئید_ اسکیزوئید، دو پاره سازی است دو پاره سازی به ایگو اجازه می دهد از آشوب سر برآورد و به تجربیات خود نظم بخشد.

این نظم بخشی به تجربه که با فرایند دوپاره سازی به موضوع خوب و موضوع بد محقق می شود، هرقدر هم که در بدایت امر شدید و غلیظ باشد، باز هم جهان تأثرات حسی و هیجانی کودک را نظم بخشیده و پیش شرط انسجام آتی است.

دو پاره سازی پایه همان چیزی است که بعدها بدل به قوه تمیز و افتراق می شود که خود در تمایز ابتدایی میان خوب و بد دارد.

دو پاره سازی وجود ابعاد دیگری نیز دارد که در دوران پختگی هم تداوم می‌یابند و برای زندگی بالغانه اهمیت دارند.

برای مثال؛ توانایی عطف توجه یا تعلیق هیجانات به منظور حصول قضاوت عقلانی، بدون وجود ظرفیت دو پاره سازی برگشت پذیر موقت، محقق نمی شود دوپاره سازی زیربنای همان چیزی است که بعدها به سرکوبی بدل می شود.

اگر دوپاره سازی اولیه به شکلی افراطی و نامنعطف بوده باشد، سرکوبی آتی به احتمال زیاد، بهره ای از خشکی و انعطاف ناپذیری نوروتیک خواهد داشت.

وقتی دو پاره سازی اولیه از شدت کمتری برخوردار باشد، سرکوبی کمتر فلج کننده خواهد بود و ذهن ناخودآگاه، ارتباط بهتری را با ذهن خود آگاه حفظ خواهد کرد

پس دوباره سازی، البته در صورتی که افراط گونه نباشد و منجر به تصلب و خشکی نشود، یک مکانیسم دفاعی بی اندازه مهم است که نه تنها زمینه را برای مکانیسم های بعدی کمتر بدوی، نظیر سرکوبی، فراهم می سازد، بلکه در سراسر زندگی و در قالبی تعدیل شده به کار خود ادامه می دهد.