سایکودرام – درماتراپی

چرا سایکودرام؟

تصور کنید که در صحنه‌ای از تئاتر قدم می‌زنید، جایی‌که نقش‌ها و دیالوگ‌ها، برش‌هایی از وجود خودتان هستند. در سایکودرام، شما با هنر بازی‌ بداهه، وارد سفری به اعماق چالش‌های فردی‌تان می‌شوید و این مسیر را در یک فضای گروهی و پشتیبان ادامه می‌دهید.

همانطور که اشاره شد، دکتر جیکوب مورنو، پیشگام درمان گروهی، این روش درمانی را در دهه ۱۹۲۰ پایه‌ریزی کرد. با گذر زمان، سایکودرام تکامل یافت، اما؛ همچنان بر هدف اصلی خود یعنی حل مشکلات فردی در میان یک جمع صمیمی متمرکز ماند. سایکودرام ممکن است؛ بخشی از برنامه درمانی گسترده‌تر یا اصلی‌ترین و تنها شیوه درمانی باشد. اهداف که این تکنیک دنبال می‌کند، عبارت‌اند از:

· تقویت همدلی

تجربه قرار گرفتن در موقعیت دیگران، درک عمیق‌تری از احساسات آن‌ها را به ما می‌دهد.

· آینه‌ای شفاف برای خودشناسی

فرد خودش را از دید دیگران می‌بیند، نقاط قوت و ضعفش را شناسایی و به بهبود آن‌ها می‌پردازد.

· مدیریت هیجان‌های دشوار

مراجع، فضایی امن برای بیان احساسات پیچیده پیدا می‌کند تا با آن‌ها به صلح برسد.

· التیام زخم‌های گذشته

فرد، اتفاقات دردناک گذشته را بازسازی و فرصتی برای رهایی و صلح درونی می‌یابد.

· بازکردن گره‌های رابطه‌

تعارضات و شکست‌های عاطفی را روی صحنه بازآفرینی و بازنگری می‌کند.

مورنو، سایکودرام را فراتر از یک تکنیک درمانی، به عنوان فلسفه‌ی زندگی می‌دید که می‌تواند بیرون از محیط کلینیکی نیز کاربرد داشته باشد. او بر این باور بود که با رویکرد بازی‌سازی، می‌توانیم به شیوه‌ای خلاقانه و شجاعانه‌تر به زندگی نگاه کنیم، چالش‌ها را به فرصت‌هایی برای رشد تبدیل کنیم و درنهایت، به عنوان کارگردان و قهرمان داستان خود ظاهر شویم.